Τo Σκαγιοπούλειο, ο χώρος του παλαιού Αρσακείου και τα Βραχναιϊκα, αποτελούν τους επόμενους σταθμούς της ενότητας του κινητού κινηματογράφου, που διοργανώνει στο πλαίσιο των παράλληλων εκδηλώσεων, ο Πολιτιστικός Οργανισμός του Δήμου Πατρέων.
Το φθινοπωρινό αντάμωμα των κατοίκων της Πάτρας με τη μεγάλη οθόνη – μετά την πρωτοφανή ανταπόκριση που είχαν οι προβολές στη διάρκεια του καλοκαιριού – συνεχίζεται την προσεχή Πέμπτη 8 Σεπτεμβρίου, στις 9.30 το βράδυ, με την προβολή της ταινίας «Η ΒΙΟΛΕΤΑ ΠΗΓΕ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ».
Ο κινητός κινηματογράφος μεταφέρεται τη Δευτέρα 12 Σεπτεμβρίου στο παλαιό Αρσάκειο , όπου θα γίνει η προβολή της ταινίας « Τα αγρίμια».
Ο κύκλος των προβολών θα κλείσει την Πέμπτη 15 Σεπτεμβρίου στο χώρο του ΟΣΕ στα Βραχναιϊκα όπου θα γίνει προβολή των ταινιών «Διώνη» και η Η ΒΙΟΛΕΤΑ ΠΗΓΕ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ”.
“Η Βιολέτα Πήγε στον Ουρανό” του Andres Wood
(Violeta se fue a los cielos / Violeta Went to Heaven / Xιλή, Αργεντινή, Βραζιλία / 110′ / 2011 /έγχρωμο / μυθοπλασία)
Τον 51χρονο Χιλιάνο σκηνοθέτη Αντρες Γουντ τον γνωρίσαμε στην Ελλάδα με την τρυφερή ταινία του “Ματσούκα” (Machuca).
Πολιτικοποιημένος και συνάμα τρυφερός με τον δικό του μοναδικό τρόπο. Δεν προξενεί, λοιπόν, καμιά εντύπωση, που ένας Χιλιάνος σκηνοθέτης διαλέγει να αφηγηθεί το ταξίδι μιάς θρυλικής συμπατριώτισσάς του στον Ουρανό. Η Βιολέτα Πάρρα είναι ένας Θρύλος.
‘Εζησε στην Χιλή την περίοδο των μεγάλων πολιτικών ανακατατάξεων, που οδήγησαν στη δυσαρέσκεια του λαού λόγω πανύψηλου πληθωρισμού, ανεργίας και φτώχειας. Γεγονότα που είχαν μετατρέψει κυρίως την ύπαιθρο σε παραγκουπόλεις. Σε μία από αυτές γεννήθηκε και μεγάλωσε και η ίδια.
Η Σαβίνα Ακουμιανάκη γράφει στο www.jazzbluesrock.gr “Γράφε όπως θέλεις, χρησιμοποίησε όποιους ρυθμούς σου βγαίνουν, δοκίμασε διαφορετικά όργανα, κάτσε στο πιάνο, κατάστρεψε το μέτρο, φώναξε αντί να τραγουδήσεις, φύσα την κιθάρα και χτύπα το κόρνο. Μίσησε τα μαθηματικά κι αγάπησε τους στροβίλους. Η δημιουργία είναι ένα πουλί που δεν έχει σχέδιο πτήσης, που ποτέ δεν θα πετάξει σε ευθεία γραμμή”. Αυτό το μότο χρησιμοποίησε σε όλη της ζωή η Βιολέτα Πάρρα. Μία γυναίκα, που έδειξε τον δρόμο σε πολλούς καλλιτέχνες. Ήταν ένας άνθρωπος, που ασχολήθηκε με το προοδευτικό κίνημα και το Κομμουνιστικό Κόμμα της Χιλής.
Συνθέτης, τραγουδίστρια, λαογράφος, ζωγράφος, αγωνίστρια. Σε όσους προσπάθησαν να υποβαθμίσουν την αξία της, στοχευμένα χρησιμοποιώντας την πολιτική της δράση εκείνη απαντούσε πολύ έξυπνα “Τρέχει στις φλέβες μου κόκκινο αίμα. Αν και σε σας, τότε είμαστε σύντροφοι”.
Άλλωστε πώς είναι δυνατόν να είσαι απλά καλλιτέχνης αδιαφορώντας για την ζωή (των) γύρω σου? Ο λόγος, που οδηγούσε την Βιολέτα Πάρρα να είναι αυτό που ήταν, να γράφει αυτά που έγραφε, να ζωγραφίζει αυτά που ζωγράφιζε, να συνθέτει και να κάνει, ότι άλλο έκανε ήταν λόγω των ανθρώπων, που την περιέβαλλαν, όπως έλεγε. Αυτός ήταν ο κόσμος της, αυτό ήταν το κίνητρο της, η ζωή της όλη. Τα τραγούδια της είναι τα τραγούδια αυτών των ανθρώπων, οι πίνακες της ακόμα είναι αυτοί. Αν δεν υπήρχε αυτός ο κόσμος γύρω της, αυτή δεν θα ήταν αυτό που ήταν.
Η ταινία παρόλο που διαδραματίζεται σ’ αυτό το πολιτικό πλαίσιο δεν μένει εκεί. Δεν είναι μια πολιτική ταινία. Δεν είναι καν μια αντικειμενική ταινία, αν μου επιτρέπεται αυτός ο όρος. Κι αυτό είναι το ωραίο αυτής της ταινίας. Είναι μια ανάμνηση, μια αφήγηση του ονείρου ενός παιδιού που παρέμεινε παιδί μέχρι το τέλος. Ακολουθεί την αφήγηση της ζωής της Βιολέτα Πάρρα, όπως η ίδια την εξιστορεί σε μια συνέντευξη, που έδωσε το 1962, πέντε χρόνια πριν δώσει τέλος στην ζωή της. Χωρίς να γίνονται παρατεταμένες αναφορές σε πολιτικές και κοινωνικές καταστάσεις, η ταινία προσφέρει στοιχεία και εικόνες για ακονισμένα μυαλά. Η έξυπνη σκηνοθεσία του Αντρές Γούντ, που χρησιμοποιεί συνεχείς χρονικές παλινδρομήσεις, μπρος πίσω στην ζωή της ηρωίδας, δίνει την αίσθηση ενός μαγικού ρεαλισμού. Έτσι πολύ ρεαλιστικές καθημερινές στιγμές από την ζωή της συνδέονται με εικόνες και τραγούδια, με “θύμησες” και “συμβολικά όνειρα”.
“Η Βιολέτα πήγε στον Ουρανό” είναι ένα ταξίδι. Μια χαλασμένη παλιά κιθάρα, η μόνη κληρονομιά από τον πατέρα της γίνεται το όχημα, που θα την οδηγήσει, μέσα από περιπλανώμενους θιάσους, σε μια διεθνή καριέρα αλλά και στην καταγραφή και διάσωση της ξεχασμένης ως τότε λαϊκής παράδοσης της Χιλής. Έτσι το όνομα της γίνεται συνώνυμο του κινήματος του “Νέου Χιλιάνικου Τραγουδιού” (Nueva Canción Chilena
“Διώνη” του Θάνου Ψυχογυιού
(Ελλάδα / 16′ / 2014 / έγχρωμο / μουσικό ντοκυμανταίρ)
Ένα μουσικό ντοκυμανταίρ για την παράδοση και την σχέση μας με αυτή. Η Διώνη, ένα νέο γυναικείο πολυφωνικό φωνητικό σχήμα, προσπαθεί, ταυτόχρονα, να διατηρήσει τα πολυφωνικά ηπειρώτικα ακούσματα, που απέκτησε βιωματικά και να δημιουργήσει έναν πιο σύγχρονο και προσωπικό τρόπο έκφρασης
“Τα αγρίμια” της Patricia Ferreira
(Los niños salvajes / Els Nens Salvatges / The Wild Children / Ισπανία / 2012 / 100′ / έγχρωμο / μυθοπλασία)
Ο Άλεξ, ο Γκάμπι και η Όκι, τρεις έφηβοι που ζουν σε μια μεγαλούπολη, είναι τελείως άγνωστοι για τους γονείς τους, για τους δασκάλους τους, αλλά και για τους ίδιους τους εαυτούς τους. Η συναισθηματική τους απομόνωση φτάνει στα όριά της και έχει απρόσμενες και τρομερές συνέπειες που θα συνταράξουν την κοινωνία.
Η 65χρονη Μαδριλένα σκηνοθέτιδα Patricia Ferreira μοιάζει να εκλιπαρεί μαζύ με τους εφήβους ήρωες της ταινίας της “Αγάπη! Αγάπη! Αγάπη!”. Και κατανόηση. Αυτό, που απεγνωσμένα αναζητούν ο ‘Αλεξ, η Γκάμπι και η Όκι…
Μιά ταινία τρυφερή μαζύ και άγρια σαν τους υπέροχους εφήβους πρωταγωνιστές της. Δεν είναι, άλλωστε, διόλου τυχαίες οι πολλές υποψηφιότητες, αλλά και βραβεύσεις των εφήβων πρωταγωνιστών της ταινίας σε πολλά κινηματογραφικά φεστιβάλ.
Η προβολή της ταινία τα «Αγρίμια» προβολή
γίνεται σε συνεργασία με τον Ινστιτούτο Θερβάντες και την Ισπανική Πρεσβεία στην Ελλάδα.
ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ
